Autor: Ewelina Chmielewska

15 listopada 2024 r. Prezydent RP podpisał ustawę z dnia 6 listopada 2024 r. o opodatkowaniu wyrównawczym jednostek składowych grup międzynarodowych i krajowych, która stanowi wdrożenie dyrektywy Rady (UE)2022/2523 z dnia 14 grudnia 2022 r. w sprawie zapewnienia globalnego minimalnego poziomu opodatkowania międzynarodowych grup przedsiębiorstw oraz dużych grup krajowych w Unii („Pillar 2”). Pillar 2 dotyczy grup kapitałowych, których łączny skonsolidowany obrót wyniesie minimum 750 mln euro w co najmniej dwóch z czterech lat podatkowych, bezpośrednio poprzedzających dany rok podatkowy. Przepisy dotyczą zarówno spółek dominujących, jak i zależnych. Przewidziane są trzy podatki wyrównawcze: (1) globalny podatek wyrównawczy (zgodny z zasadą IIR, czyli włączenia dochodu do opodatkowania), (2) krajowy podatek wyrównawczy (zgodny z zasadą QDMTT, czyli podatek krajowy wyrównawczy pobierany od nisko opodatkowanych jednostek zlokalizowanych w Polsce i pod polską jurysdykcją), (3) podatek wyrównawczy od niedostatecznie opodatkowanych zysków (zgodny z zasadą UTPR, czyli podatek należny w sytuacji, gdy kraj lokalizacji jednostki nie implementował przepisów). Oprócz obowiązków finansowo-księgowych, jednostki, których dotyczy Pillar 2 będą musiały składać do właściwego naczelnika urzędu skarbowego informację o opodatkowaniu wyrównawczym za rok podatkowy oraz zeznanie o wysokości należnego podatku wyrównawczego. Pillar 2 może szczególnie mieć wpływ na poziom opodatkowania grup kapitałowych, których efektywna stawka podatkowa (ETR) wyniesie poniżej 15% w związku ze stosowanymi ulgami lub preferencyjnymi stawkami podatkowymi (m.in. ulga B+R). #pillar2 #podatekwyrównawczy #globalnypodatekminimalny #ue #dyrektywa #grupykapitałowe

W październiku 2024 r. powołana przez Prezesa UOKiK grupa robocza zakończyła pracę nad rozwiązaniami mającymi ograniczyć ryzyko transakcji oszukańczych podczas płatności elektronicznych. W dokumencie pn. „Działania ograniczające ryzyko wystąpienia transakcji oszukańczych. Zalecenia Prezesa UOKiK dla dostawców usług płatniczych” znajdziemy czynniki zwiększające ryzyko oszustwa w usługach płatniczych (np. możliwość zaciągnięcia zobowiązania finansowego z poziomu aplikacji mobilnej lub strony internetowej, płatności kartowe bez fizycznego użycia karty, tzw. CNP, które nie wymagają silnego uwierzytelnienia przez odbiorcę płatności, możliwość dokonana natychmiastowego przelewu środków) oraz 16 propozycji zaleceń, jakie dostawcy usług płatniczych powinni wdrożyć celem zapewnienia jak największego bezpieczeństwa dokonywanych transakcji. Wśród nich znajdziemy: cooling period, czyli funkcja opóźniająca wykonanie transakcji od złożenia dyspozycji w systemie przez klienta do czasu jej wykonania przez dostawcę, komunikaty voice – w ramach dodatkowej metody uwierzytelniania dostawca usług płatniczych w określonych sytuacjach powinien zainicjować połączenie telefoniczne z klientem w celu potwierdzenia transakcji i otrzymania odpowiedniego kodu uwierzytelniającego, ograniczenie funkcji dotyczących kredytu konsumenckiego dostępnego z poziomu aplikacji mobilnej lub konta klienta w serwisie internetowym, ograniczenie widoczności danych uwierzytelniających na karcie płatniczej – w szczególności numerów CVC/CVV, przycisk „panic buton” / „emergency button”, który umożliwia konsumentom w aplikacji mobilnej i w serwisie internetowym natychmiastową blokadę dokonywania jakichkolwiek transakcji, klucz sprzętowy U2F, tj. metoda silnego uwierzytelniania odporna na przechwycenie sensytywnych informacji przez osoby niepowołane przy pomocy zewnętrznego urządzenia uwierzytelniającego, z którego klient zleca transakcję płatniczą. Dokument jest możliwy do pobrania na stronie internetowej Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. #UOKiK #płatości #elektoroniczne #transakcje #oszukańcze #zakupy #online #ochrona #konsument

Na podstawie nowych przepisów Prawa komunikacji elektronicznej, przechowywanie informacji lub uzyskiwanie dostępu do informacji już przechowywanej w telekomunikacyjnym urządzeniu końcowym abonenta lub użytkownika końcowego, np. w telefonie, komputerze (dalej: „urządzenie”) jest dozwolone, pod warunkiem, że abonent lub użytkownik końcowy zostanie uprzednio poinformowany w sposób jednoznaczny, łatwy i zrozumiały o celu przechowywania i uzyskiwania dostępu do tej informacji. Abonent lub użytkownik końcowy musi mieć możliwości określenia warunków przechowywania lub uzyskiwania dostępu do tej informacji za pomocą ustawień oprogramowania zainstalowanego w wykorzystywanym przez niego urządzeniu lub w konfiguracji usługi. Ponadto abonent lub użytkownik końcowy musi wyrazić na to zgodę. Zgoda abonenta lub użytkownika końcowego może być wyrażona za pomocą ustawień oprogramowania zainstalowanego na urządzeniu lub w konfiguracjach usługi. Przechowywanie informacji lub uzyskiwanie do nich dostępu nie może powodować zmian konfiguracyjnych w urządzeniu użytkownika końcowego i oprogramowaniu zainstalowanym w tym urządzeniu. Powyższych warunków nie stosuje się, gdy przechowywanie lub uzyskanie dostępu do informacji jest konieczne do wykonania transmisji komunikatu elektronicznego za pośrednictwem publicznej sieci telekomunikacyjnej lub dostarczania usługi telekomunikacyjnej lub usługi świadczonej drogą elektroniczną, żądanej przez abonenta lub użytkownika końcowego. Oprogramowanie usługodawcy może być zainstalowane w urządzeniu abonenta lub użytkownika końcowego przeznaczonym do korzystania z danego rodzaju usług lub oprogramowania, pod warunkiem, że abonent lub użytkownik końcowy: (i) przed instalacją oprogramowania zostanie poinformowany bezpośrednio, w sposób jednoznaczny, łatwy i zrozumiały, o celu, w jakim zostanie zainstalowane oprogramowanie, oraz sposobach korzystania przez podmiot świadczący usługi z tego oprogramowania, (ii) zostanie poinformowany bezpośrednio, w sposób jednoznaczny, łatwy i zrozumiały, o sposobie usunięcia oprogramowania z urządzenia, (iii) przed instalacją oprogramowania wyrazi zgodę na jego instalację i używanie.   Autor: Aplikant Adwokacki Ewelina Chmielewska

W dniu 11 czerwca 2024 r. posiedzeniu Komisji Kultury i Środków Przekazu odbyło się pierwsze czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz niektórych innych ustaw w związku z wdrożeniem dwóch dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady (UE), tj. dyrektywy z dnia 17 kwietnia 2019 r. 2019/789 ustanawiającej przepisy dotyczące wykonywania praw autorskich i praw pokrewnych mające zastosowanie do niektórych transmisji online prowadzonych przez organizacje radiowe i telewizyjne oraz do reemisji programów telewizyjnych i radiowych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 93/83/EWG (SATCABII) oraz dyrektywy z dnia z dnia 17 kwietnia 2019 r. 2019/790 w sprawie prawa autorskiego i praw pokrewnych na jednolitym rynku cyfrowym oraz zmiany dyrektyw 96/9/WE i 2001/29/WE (DSM). Główny cel dyrektywy SATCABII stanowi poprawa funkcjonowania rynku wewnętrznego Unii Europejskiej poprzez umożliwienie na gruncie prawa autorskiego szerszego rozpowszechniania w państwach członkowskich programów radiowych i telewizyjnych z innych państw członkowskich. Zmiany przewidują nowe przepisy dotyczące ułatwienia udzielania licencji na korzystanie z utworów i przedmiotów praw pokrewnych związanych z programami radiowymi i telewizyjnymi państw członkowskich. Nastąpi to poprzez ujednolicenie usług reemisji z rozszerzeniem zasady obowiązkowego pośrednictwa organizacji zbiorowego zarządzania. W tym przypadku nie będzie mieć znaczenia technologia reemisji. Wprowadzona także zostanie zasada państwa pochodzenia dla wykonywania praw autorskich i pokrewnych przez organizacje radiowe i telewizyjne wobec świadczenia dodatkowych usług online. Wprowadzenie dyrektywy SATCABII ureguluje również sytuację dotyczącą rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych w drodze wprowadzenia bezpośredniego przez uznanie tych czynności za nadawanie (w przypadku programów radiowych) i reemitowanie (w przypadku programów telewizyjnych). Z kolei dyrektywa DSM ma za zadanie uregulowanie eksploatacji utworów w środowisku cyfrowym w związku z rozwojem technologii. Wprowadza m.in. środki ułatwiające dostęp do utworów niedostępnych w handlu (co obejmie m.in. bazy sui generis rozumiane zgodnie z ustawą o ochronie baz danych czy licencjonowanie utworów udostępnianych w ramach usług wideo na żądanie), możliwość udzielania rozszerzonych licencji oraz nowe postacie dozwolonego użytku, takie jak: eksplorację tekstów i danych, korzystanie z utworów w działalności dydaktycznej czy zwielokrotnianie utworów w celu zachowania dziedzictwa kulturowego. Istotną zmianą jest wprowadzenie nowej kategorii prawa pokrewnego – prawa wydawców prasowych do eksploatacji ich publikacji prasowych online. Dyrektywa DSM wprowadza nowe zasady w zakresie udostępniania utworów przez dostawców usług społeczeństwa informacyjnego, czyli treści online oraz godziwego wynagradzania twórców i wykonawców. Autor: Aplikant adwokacki Ewelina Chmielewska

W dniu 5 czerwca 2024 r. Prezydent RP podpisał ustawę z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, zgodnie z którą zostało wydłużone wejście w życie przepisów dotyczących obowiązku wystawiania przez podatników podatku VAT z użyciem Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) do dnia 1 lutego 2026 r. Dotychczasowe przepisy przewidywały wcześniejszy termin, tj. 1 lipca 2024 r. Zgodnie z oficjalną informacją opublikowaną na stronie internetowej Prezydenta, wydłużenie terminu było podyktowane zdiagnozowanymi problemami technicznymi dotyczącymi wydajności systemu KSeF. Autor: Aplikant adwokacki Ewelina Chmielewska